Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Από τις Κυκλάδες με αγάπη

Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΣΦΥΡΙΞΕ ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ


Ξεκίνησα να διαβάζω “τη δεξιά τσέπη του ράσου” με σκέψεις αρνητικές, η έμφυτη αντίδραση είχε λάμψει πάλι. “Δεν με αφορά το θέμα, δεν είμαι της θρησκείας”, σκέφτηκα. Ξεκίνησα να διαβάζω και μετά τις πρώτες σελίδες, οι σελίδες μου φώναζαν να φτάσω στο τέλος. Το “έφαγα” το βιβλίο. Σε δύο μέρες. Και όταν το έκλεισα, ήμουν γεμάτος προβληματισμούς και σκέψεις. Τι να πρωτογράψω; Αυτά που ήθελα να γράψω ήταν πολλά. “Τελικά όλοι κάτι έχουμε στην τσέπη μας, το οποίο μας κρατάει ζωντανούς, μας δίνει τη δύναμη να συνεχίσουμε, να προχωρήσουμε παρακάτω”, σκέφτηκα. “Το θέμα είναι τι κάνουμε, πως αντιδράμε όταν το χάσουμε. Πως προχωράμε παρακάτω;” Με αυτές τις σκέψεις ως αφετηρία ξεκίνησα να γράφω.
Ήμουν 19 ετών όταν πρωτοείδα τον Ρεξ, τον πρώτο σκύλο που είχαμε ως οικογένεια. Βγήκα από την πολυκατοικία και είδα, στην επόμενη διασταύρωση, την μητέρα και τον αδερφό μου να κοιτάνε ένα σκύλο. Τους πλησίασα και αυτό με κοίταξε στα μάτια με ένα βλέμμα γεμάτο θλίψη, ήταν μέσα στη βρωμιά, γεμάτο τσιμπούρια. Πεινούσε, τα κόκκαλά του μπορούσα να τα μετρήσω ένα ένα.
Ο αδερφός μου, ο Ανδρέας, επέμενε να το πάρουμε σπίτι μας, η μάνα μου δεν ήθελε, εγώ ήμουν αμέτοχος στη συζήτηση, αν και το λυπόμουν. “Θα ψοφήσει μες το κρύο, Φλεβάρη μήνα έχουμε”, σκέφτηκα. Προτίμησα να τους αφήσω εκεί, αναποφάσιστους, ενώ συνέχισα το δρόμο προς την σχολή μου. Δεν ήθελα να συμμετέχω σε αυτό το παιχνίδι αναποφασιστικότητας.
Το απόγευμα, άνοιξα την πόρτα του πατρικού και είδα τον σκύλο να με κοιτάει καθιστός σε μια πολυθρόνα, στην πολύθρονά του, ως ο νέος άρχοντας του σπιτιού. Και το όνομα αυτού, Ρεξ. Τον είχε βαφτίσει ήδη ο πατέρας μου, με το όνομα που φώναζε τον αγαπημένο του σκύλο όταν ήταν εκείνος παιδί.
Έγώ προτίμησα να είμαι αμέτοχος σε όλες τις αποφάσεις που αφορούσαν το νέο μέλος της οικογένειας. Δεν ήμασταν οικογένεια και ο Ρεξ δεν θα μας βοηθούσε να γίνουμε.
Ο αδερφός μου, αν και αφεντικό του Ρεξ, δεν το φρόντιζε, είχε άλλα πιο σημαντικά ενδιαφέροντα, την πρέζα και όσα φέρνει αυτή. Έτσι ξεκίνησα τις καθημερινές βόλτες μαζί του. Ο Ρεξ με κέρδισε γρήγορα. Μπορεί ο κτηνίατρος να έλεγε ότι ήταν μία μίξη γκριφόν και κανίς, για μένα ήταν ένας καθαρόαιμος αλήτης, με δική του βούληση, άποψη και προσωπικότητα. Πήγαινε όπου γούσταρε, σταμάταγε στην άκρια του δρόμου, κοίταζε αριστερά και δεξιά και μετά πέρναγε, η ξηρά τροφή δεν ήταν το φαγητό του, μόνο για κατούρημα την είχε. Έτρεχε, πότε μπροστά και πότε πίσω μου, μύριζε συνεχώς το χώμα και το πεζοδρόμιο. Έψαχνε συνέχεια για μια σκυλίτσα που μύριζε όμορφα, που ήταν στον οίστρο της. Τις περισσότερες φορές την έβρισκε. Και τότε, μετά από λίγη ώρα παιχνιδιού την κατάφερνε, την έπειθε. Έκανε τη δουλειά του και έφευγε χαρωπός, κουνώντας την μεγάλη και γυριστή του ουρά.
Για μήνες τον μάλωνα, όποτε κυνηγούσε μία γάτα. Μέχρι μια μέρα βρήκε κάτι στο παρτέρι ενός δέντρου. Φαινόταν προβληματισμένο το σκυλί. Πλησίασα. Ήταν ένα γατάκι, νεογέννητο, με κλειστά ματάκια. Φοβήθηκα, με απέσπασε όμως το έντονο νιαούρισμα μίας γάτας. Βρισκόταν στο διπλανό παρτέρι, με σηκωμένες τις τρίχες της, έτοιμη να επιτεθεί στον Ρεξ. “θα του βγάλει τα μάτια”, σκέφτηκα ενώ εκείνος άρπαξε με τα δόντια του το γατάκι και κουνώντας την ουρά του το πήγε προς τη μάνα του. Το άφησε στα πόδια της και την κοίταξε. Η γάτα είχε ηρεμήσει, του νιαούρισε γλυκά και τρίφτηκε απάνω του. Ο Ρεξ της έγλυψε το πρόσωπο και έφυγε τρέχοντας να συνεχίσει τη βόλτα του. “Τα κατάφερα”, σκέφτηκα.
Πέρασαν δύο χρόνια γεμάτα εμπειρίες. Ο Ρεξ είχε γίνει φίλος μου. Όποτε δεν ήμουν καλά το καταλάβαινε, με πλησίαζε και με κοίταζε στα μάτια. Πάντοτε με ηρεμούσε το βλέμμα του.
Γυρνώντας ένα βράδυ σπίτι ο Ρεξ δεν ήρθε να με προϋπαντήσει στην εξώπορτα, όπως έκανε κάθε φορά.. Ακόμα και όταν του είπα “Πάμε Βόλτα” δεν αντέδρασε με χαρά, όπως συνήθως. Η βόλτα ήταν σύντομη. Έσερνε τα πίσω πόδια και προτίμησα να γυρίσουμε γρήγορα σπίτι.
Ξημέρωσε και ο Ρεξ δεν ήθελε καν να σηκωθεί από το κρεβατάκι του. Ο κτηνίατρος ήρθε μέσα στην επόμενη ώρα. Λάτρευε τα ζώα και τη δουλειά του. Και ο Ρεξ τον αγαπούσε. Εξέτασε το σκυλί. Η διάγνωση ήταν σαν μια γροθιά στο στομάχι μου: “Έχει πρόβλημα στην σπονδυλική του στήλη. Μάλλον έχει μετακινηθεί σπόνδυλος. Γι' αυτό και σέρνει τα πόδια του. Είναι δύσκολα τα πράγματα, πιθανώς όχι αναστρέψιμα. Θα το δούμε σε δύο τρεις μέρες. Ας ελπίσουμε ότι θα μπορεί να περπατήσει πάλι.”  
Όλη την ημέρα ο Ρεξ δεν έφαγε, ούτε ήπιε. Τον μετάφερα στο μπαλκόνι για να κάνει την ανάγκη του, αλλά τίποτα. Το βράδυ της ίδιας μέρας  είχε ήδη ακράτεια. Ο γιατρός στο τηλέφωνο μου είπε: “Το σκυλί δεν κάνει την ανάγκη του στο μπαλκόνι για να μην τον μαλώσεις. Μπορώ να του βάλω καθετήρα αν θέλεις, αλλά την ακράτεια θα την έχει από εδώ και πέρα. Λυπάμαι.”
Το τηλέφωνο έμεινε βουβό, μέχρι που μου είπε ο κτηνίατρος “Ότι ώρα θέλεις, κάλεσέ με. Δεν θα με ενοχλήσεις.”
Κάθισα στο πάτωμα και χάιδεψα τον Ρεξ. Μέσα στο επόμενο μισάωρο είχα ήδη καλέσει το γιατρό. Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο σήκωσα τον Ρεξ και τον πήρα στο κρεβάτι μαζί μου. Ξαπλωμένος όπως ήταν ακουμπούσε το κεφάλι του στα πόδια μου. Όταν είδε το γιατρό, κούνησε την ουρά του. Αυτό δεν το είχε κάνει εδώ και σχεδόν δύο ημέρες. “Κατάλαβες κάτι;”, ρώτησα. Ο γιατρός ετοίμασε το φάρμακο ενώ έκανε την ανάλυση για το τι θα γίνει. Ενώ του έκανε την ένεση ο Ρεξ ήταν ήρεμος και με κοίταζε στα μάτια. Μέχρι την στιγμή που αποκοιμήθηκε, ακριβώς όπως είχε πει ο γιατρός. Δεν κατάλαβε τίποτα, δεν ξύπνησε ποτέ ξανά.
“Αν θέλεις, μπορώ να τον πάω τη Δευτέρα στη υψικάμινο”.
“Τι λες, σιγά μην τον κάψουν”. Σφτιχταγκάλιασα τον Ρεξ ενώ φώναζα στο γιατρό: “Φύγε, φύγε”.
Έμεινα εκεί για ώρα. Το ίδιο βράδυ έθαψα τον Ρεξ στο Καβούρι. Έψαξα ώρες μέχρι που βρήκα ένα σημείο που θα έμενε ανεξίτηλο στη μνήμη μου, όπως ο Ρεξ.
Δεν έψαξα πολύ για να βρω κάτι καινούργιο να έχω στη τσέπη μου. Μόνο που ενώ τότε νόμιζα ότι θα με έβγαζε από την μοναξιά μου, αυτό με έσπρωξε σε μια αυτοκαταστροφική μοναξιά. Τότε ήταν που ξεκίνησα τη διαδρομή μου στον κόσμο των ναρκωτικών.
Στη ζωή σου μπορείς να αντιμετώπισεις όλες τις καταστάσεις
“Τυραννήθηκα πολύ και τυραννιέμαι ακόμα. Είκοσι τρία χρόνια”, είπε ο Βικέντιος.
Και εγώ τυραννήθηκα, δεκαεννιά χρόνια μέσα στα ναρκωτικά.
Όλα όσα έχω κάνει στη ζωή μου δεν τα έχω μετανιώσει. Από όλα μου τα λάθη έμαθα. Δυσκολεύτηκα να τα παραδεχτώ, από την στιγμή που το έκανα όμως έμαθα να ζω με αυτά. Τώρα πια ανέλαβα την ευθύνη των πράξεων μου, “πληρώνω” τα λάθη μου.
Η ζωή είναι δύσκολη, λένε πολλοί. Εγώ θα απαντήσω σε όλους αυτούς, με τα λόγια του Βικέντιου: “Όταν είσαι παλικάρι, στη ζωή σου μπορείς να αντιμετώπισεις όλες τις καταστάσεις”. Εγώ αυτό το έμαθα με το δύσκολο τρόπο. Η ζωή είναι γεμάτη με στιγμές και εμπειρίες, δυσάρεστες και δύσκολες οι περισσότερες, έχει όμως και ευχάριστες, δημιουργικές στιγμές. Το σίγουρο είναι ότι αυτή η ζωή είναι η δικιά μου και την απολαμβάνω.
Μιλώντας σε αγνώστους
“Σαν κατέβηκε τα σκαλιά του μαγειρειού, τον χτύπησε η αποφορά της συντροφιάς, έφερε στο μυαλό του όλη τη χτεσινή συζήτηση με τους δυο ξένους, ανάτρεξε στα πεταχτά σε κάθε κουβέντα που 'φυγε απ' το στόμα του. Μαγκώθηκε η καρδιά του για μια στιγμή, μα αμέσως πάλι ευθύμησε, δεν είπα και τίποτα κακό, σκέφτηκε μεγαλόφωνα, τον πόνο μου τους είπα μονάχα”.
Τελικά πόσο πιο εύκολο είναι να ανοίγεσαι σε ξένους; Γιατί το κάνουν οι άνθρωποι αυτό; 
Δικαιολογώ τον Βικέντιο, δεν είχε κάποιον να μιλήσει, να πει τον πόνο του.
Στο παρελθόν μίλαγα συνέχεια σε αγνώστους, έβγαζα τα εσώψυχά μου χωρίς να περιμένω να ακούσω κάποια απάντηση, αλλά και αν άκουγα κάτι, αυτό μου ήταν αδιάφορο καθώς αυτός που μου μίλαγε δεν ενδιαφερόταν πραγματικά για εμένα.
Τώρα; Τώρα επιλέγω σε ποιους θα μιλήσω, θα μιλήσω μόνο σε όσους θα θέλουν να με ακούσουν.

Ανώνυμος από το blog: http://makridakis.wordpress.com

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΣΦΥΡΙΞΕ ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ

Το απόλυτο ξύσιμο πλάτης

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΣΦΥΡΙΞΕ ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ

Οι περισσότεροι από εμάς ακούσαμε χθες απο τις ειδήσεις ότι βρέθηκε στο Κερατσίνι του Πειραιά ένα ζευγάρι που είχε δολοφονηθεί με καραμπίνα μπροστά στα μάτια του 14 μηνων παιδιού τους. Τη δολοφονια διέπραξε ο ξάδερφος του συζύγου ο οποίος στη συνέχεια αυτοπυροβολήθηκε και υπέκυψε κι εκείνος. Αρχικά θα ήθελα να εκφράσω τα συλληπητήριά μου στις οικογένειες των θυμάτων για τον τόσο άδικο τρόπο που έφυγαν δυό δικοί τους άνθρωποι.
Θα αναρωτιέστε γιατί γράφω αυτή τη σημείωση. Η Αννίτα (έτσι ονομαζόταν η κοπέλα) ζούσε στο Κερατσίνι μαζί με τον σύζυγό της και το παιδάκι τους μια ήσυχη κι ευτυχισμένη ζωή. Ήταν άνθρωπος που νοιαζόταν για τους ανθρώπους γύρω της αλλά προπάντων είχε πολύ βαθιά ριζωμένη μεσα στην καρδιά της την αγάπη της για τα ζώα. Η Αννίτα ξύπναγε το πρωί, φόρτωνε το αυτοκίνητό της με τροφές και πήγαινε να ταϊσει τα 35 περίπου αδέσποτα που ζουν στη ιχθυόσκαλα του Κερατσινίου. Είχε φροντίσει τα τελευταία 10 χρόνια να στειρώσει όσα θηλυκά υπήρχαν για να μην πολλαπλασιάζονται και δεν έλειψε από το καθήκον της ούτε μια μέρα εκτός απο τις 3 ημέρες που ήταν στο μαιευτήριο. Όμως ακόμα και τότε είχε φροντίσει ώστε να πάνε κάποιοι γνωστοί να ταϊσουν "τα παιδιά της" όπως αποκαλούσε τα αδέσποτα. Τώρα "τα παιδιά της" έμειναν ορφανά. Δυό μέρες περίμεναν μάταια να φανεί. Δεν ήταν μέλος σε φιλοζωικό σωματείο, ήταν ανεξάρτητη και δε ζήτησε ποτέ από κανένα βοήθεια, οικονομική ή ηθική. Έφτασε λοιπόν η ώρα όλοι εμείς οι φιλόζωοι να βοηθήσουμε την Αννιτούλα για να μην πεινάσουν ή νιώσουν την εγκατάλειψη τα αδέσποτα που φρόντιζε. Δε ζητάμε χρήματα ως βοήθημα αλλά επειδή το κόστος να τραφούν τα ζώα αυτά είναι δυσβάσταχτο, ζητάμε απο εθελοντές να μας βοήθησουν με τροφές (και μισό κιλό ξηράς τροφής είναι πολύ σημαντικό για τα ζώα αυτά) και όσους μπορούν να επικοινωνήσουν ώστε να πηγαίνουν να τα ταϊζουν. Ασχολούμαστε κι εμείς αλλά ο καθένας από εμάς φροντίζει άλλα τόσα ζώα σε άλλες περιοχές του Πειραιά.

Ζητάμε την κατανόηση και τη βοήθεια όλων σας ώστε αυτά τα αδεσποτάκια να μην μείνουν απροστάτευτα και νηστικά. Σας ευχαριστούμε όλους εκ των προτέρων.

Μαρίνα Τέλη - Σταυρούλα Ζερβού

Τηλ.επικοινωνίας : 6948257095 Μαρίνα
                              6939553459 Σταυρούλα
Ας βοηθήσουμε όλοι ώστε να συνεχιστεί το μεγάλο έργο της Αννίτας και να αναπαυθεί η ψυχούλα της.

ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ;

Η Μπελίκα Κουμπαρέλη έχασε το σκυλάκι της, ράτσας Γιορκσάιρ Τεριέ, χρώματος μελί στο πρόσωπο και μαύρο στο σώμα, βάρους 1.660γρ., ύψους 0,20 και μήκους 0,30 πόντων, στην περιοχή του Πειραιά. Έχει τσιπ και όποιος το δει ας ειδοποιήσει στο 6983 243020 ή ας το αφήσει σε κάποιον κτηνίατρο της περιοχής του.

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΣΦΥΡΙΞΕ ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ

Σύμβολο της ελπίδας για όλα τα τετράποδα είναι το κουταβάκι Wall-e, ένα από τα πέντε σκυλάκια που μεταφέρθηκαν την περασμένη εβδομάδα στο κυνοκομείο της Οκλαχόμα.

 
Τα πέντε σκυλάκια κατέληξαν στο κυνοκομείο επειδή ο υπάλληλος της αμερικανικής υπηρεσίας για την προστασία των ζώων που τα βρήκε, έκρινε ότι ήταν άρρωστα και έπρεπε να θανατωθούν.
Ωστόσο, οι ενέσεις ευθανασίας (δυο για κάθε σκυλάκι), προφανώς δεν είχαν επίδραση στο κουταβάκι, το οποίο βρέθηκε ζωντανό και καλά στην υγεία του την επόμενη ημέρα.
«Περπατούσε καμαρωτός πέρα δώθε. Με άκουσε που ερχόμουν με το αυτοκίνητο, κοίταξε ψηλά και με είδε», δήλωσε την Τετάρτη ο Scott Prall, υπάλληλος της υπηρεσίας για την προστασία των ζώων.
Έκπληκτος, ο Scott Prall μετέφερε το κουτάβι στην κτηνίατρο, η οποία αφού το εξέτασε, δημοσίευσε την ιστορία του σε ιστοσελίδα υιοθεσίας ζώων.
Από τότε εκατοντάδες άνθρωποι τηλεφωνούν και εκδηλώνουν ενδιαφέρον για την υιοθεσία του μικρού Wall-e, που πήρε το όνομά του από έναν χαρακτήρα του Disney.
«Τόσοι πολλοί άνθρωποι ενδιαφέρονται να τον υιοθετήσουν», δήλωσε η κτηνίατρος προσθέτοντας ότι ψάχνει να βρει το καλύτερο σπίτι για τον Wall-e.
Το αυξημένο ενδιαφέρον για το μικρό κουταβάκι οφείλεται στο γεγονός ότι η ιστορία του είναι μοναδική.
«Του έκαναν δυο ενέσεις ευθανασίας και όμως το σκυλάκι ‘’αναστήθηκε’’. Αυτή είναι θέληση για ζωή», σχολίασε μια γυναίκα που ενδιαφέρεται να το υιοθετήσει.
Εκτιμάται ότι κάθε χρόνο στις ΗΠΑ περίπου 8 εκατομμύρια αδέσποτα καταλήγουν στα κυνοκομεία. Σχεδόν τα μισά από αυτά υποβάλλονται σε ευθανασία.
(http://www.i-live.gr/news-skulos-efthanasia)

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

ΔΙΠΟΔΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

(Όταν οι άνθρωποι γίνονται αδέσποτοι)

Ο ΣΤΑΘΗΣ ΑΠ'ΤΟ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ. 

Ο Στάθης είναι από το Αφγανιστάν. Βασανισμένη ψυχή. Εγώ τονε λέω Στάθη. Σάφι είναι το όνομά του μα δεν το κατάλαβα καλά σαν μου πρωτόδωσε γνωριμία και του κόλλησα το Στάθη. 
Πάει ένας χρόνος από τότε. Ένα πρωί ήτανε, ό,τι που είχε φέξει, χειμώνας, Φλεβάρης αν θυμάμαι καλά, και κατέβηκα στο χτήμα να ταΐσω τα ζώα. Ο ποταμός ήτανε φουσκωμένος καλά, υγρασία να σε περονιάζει. Άξαφνα, μες στο ντάμι που είχα τις προβατίνες βλέπω ένανε μαυριδερό και είχε τραφιάσει σε μια γωνιά, έτρεμε σύγκορμος, τα ζώα ήτανε αναστατωμένα, είχα και μια γκαστρωμένη, παραλίγο να μου τη χαλάσει ο κερατάς. 
Βρε, ποιος είσαι συ, τονε ρωτώ. Κουβέντα. Ρε από πού μπήκες μες στο χτήμα; Τσιμουδιά. Μονάχα με κοιτούσε και έτρεμε. Τα μάτια του φέγγανε. Πήγα κοντά του και τονε σήκωσα. Ήτανε βρεμένος μέχρι το κόκαλο, γι’ αυτό έτρεμε ο κακομοίρης. Άρχισε να λέει κάτι λόγια δικά του, δεν καταλάβαινα γρυ. Με τα πολλά τον έβγαλα όξω, να ησυχάσουνε οι προβατίνες και τον έχωσα στα γρήγορα μες στο καλύβι να μην ψοφήσει από το κρύο. Του ’δωσα κάτι δικά μου παλιόρουχα, του ’ναψα και τη σόμπα να συνεφέρει. Του ’ψησα τρία αυγά μελάτα και τα ρούφηξε μαζί με μισό καρβέλι ψωμί, του ’βγαλα και τυράκι και μια σούμα να ζεστοκοπηθούνε τα μέσα του μα δεν το άγγιξε το πιοτό, μόνο νερό ήπιε. Άμα συνέφερε για τα καλά αρχίσαμε να βρίσκουμε μια συνεννόηση. Άρτζι μπούρτζι και λουλάς.  Εκείνη τη μέρα μου ’πε πως τονε λένε Σάφι και πως είναι Αφγανός. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου Αφγανό για να ξέρω αν μου λέει αλήθεια. Ήτανε όμως να τονε λυπάσαι ο άνθρωπος.
Τέλος πάντων για να μην τα πολυλογώ το Στάθη τονε κράτησα στο χτήμα από τότε. Εδώ ένα σκυλί σε παίρνει ξαφνικά από πίσω ή έρχεται στην πόρτα σου και σκέφτεσαι πως σε διάλεξε, πως ήτανε το τυχερό σου και είναι αμαρτία να το παρατήσεις. Τον άνθρωπο θα αφήκεις; Άσε που μόλις τον είδα θυμήθηκα αμέσως τον συχωρεμένο τον πατέρα μου. Έτσι έφτασε κι εκείνος στην Τουρκία τότε, με την πείνα, βρεμένος ίσαμε το μεδούλι και γιατάκωσε μέσα σ’ ένα παλιόσπιτο μαζί με δυο γελάδες μέχρι που τονε βρήκε η γριά η τουρκάλα και τονε φίλεψε κι αυτόν αυγά, ψωμί και τυρί. Δεν το ξεχνώ ποτέ αυτό, τόσες φορές μου το ’λεγε ο πατέρας μου, κυρίως πια στα τελευταία του που έλεγε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια.
Τον Στάθη λοιπόν τονε κράτησα στο χτήμα. Να με βοηθάει και στις δουλειές. Σκαψίματα, φυτέματα, ζώα. Ήξερε κιόλας απ’ αυτά, δεν ήτανε αρμπάνης, μάλλον και στα μέρη του με τα ίδια πράματα ανακατευότανε. Ίδιοι είναι οι άνθρωποι τελικά σε όλο τον κόσμο. Δεν έχω πάει πουθενά για να ξέρω, αλλά έτσι κατάλαβα με τον Στάθη. Πολύ καλό παιδί και πρόθυμος βγήκε, πολύ πρόθυμος. Γρήγορα γρήγορα άρχισε να μαθαίνει και τα ελληνικά και να συνεννοούμαστε πιο καλά. Μια μέρα μετά από κάμποσο καιρό, εκεί που αρμέγαμε την αγελάδα, μου ’πε πως στην πατρίδα του τονε κυνηγάνε κάποιοι από το καθεστώς για να τονε σκοτώσουνε και πως η μανούλα του τον πρότρεψε να φύγει για να μη δει το παιδί της πεθαμένο μια μέρα και πως του λείπει η μάνα του και θέλει να τη δει. 
Τι λες ρε Στάθη. Τινάχτηκα απάνω, με πιάσανε τα διαόλιά μου, ανέβηκε το αίμα μου στο κεφάλι. Ποιος θέλει ρε Στάθη να σε σκοτώσει και γιατί; Ας έρθει εδώ και θα ’χει να κάμει μαζί μου ρε, θα τονε ζέψω στο μάγκανο να ανασέρνει νερό όλη μέρα μέχρι να ξεκάμει και να κάτσει κάτω ο πούστης. Τώρα πια είσαι υπό την προστασία μου, του πα, δε θα φοβάσαι τίποτα κατάλαβες; Από την ώρα που πέρασες τα σύνορα του χτήματος, ανήκεις εδώ πια, εγώ είμαι εδώ, κατάλαβες; Κατάλαβε. Πώς δεν κατάλαβε. Μου φιλούσε τα χέρια το παιδί, ήτανε και θεοβρώμικα, μες στην κοπριά. Έκλαιγε και γελούσε μαζί. Σιγά σιγά ηρέμησε. 
Πέρασε ο καιρός. Ένας χρόνος ακριβώς. Ο Στάθης τώρα είναι σαν γιος μου, αγαπά πιο καλά από μένα το χτήμα και τα ζώα. Μα είναι παράνομος λέει στην Ελλάδα, δε μπορώ να του βγάλω χαρτιά και είμαι παράνομος κι εγώ που τονε κρύβω, έτσι μου ’πανε οι δικηγόροι. Μα εγώ δεν κρύβω κανένανε εγκληματία. Έναν άνθρωπο που ήρθε στην πόρτα μου έχω, τι να ’κανα, να τον άφηνα στο έλεος του Θεού; Και τώρα βάζω την τηλεόραση και ακούω κάθε μέρα για τους άλλους, που κάνουνε λέει απεργία πείνας και ζητάνε τα δικαιώματά τους, να ζήσουνε σαν άνθρωποι κι αυτοί. 
Και δε μπορώ να καταλάβω. Ήρθανε στο χτήμα μας, μας χτυπήσανε την πόρτα μας κι εμείς θέλουμε να τους διώξουμε; Να τους αφήσουμε να πεθάνουνε; Πότε ήτανε ρε έτσι οι Έλληνες; Πότε διώξανε ρε φτωχό και κατατρεγμένο άνθρωπο από την πόρτα τους; Ποιος σας τα ’μαθε ρε όλα τούτα και τα κάνετε στους άμοιρους ανθρώπους; Κι όλο περνάνε οι μέρες κι όλο εξασθενούνε που δεν τρώνε τίποτα. Έτσι μου ’ρχεται να πάρω ρε ένα τσποστέλιαρο και να κατέβω στην Αθήνα, να ’ρθω μέσα στα Υπουργεία και να σας κάνω μελανούς όλους. Να σας φέρω ρε πούστηδες, να σας ζέψω από τη γραβάτα στο μάγκανο, να ποτίζετε όλη μέρα το περιβόλι, και τη νύχτα να σας δένω από το ποδάρι σε μια μαντερινιά. Υπουργοί να σου πετύχουνε. Αποβράσματα. Χαλάσανε την Ελλάδα, τη ρεζιλέψανε. Δεν έχετε ψυχή ρε, δεν έχετε τσίπα απάνω σας, αϊ σιχτίρ.
Του συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη
από το TVXS, 17/02/2011

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΣΦΥΡΙΞΕ ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ

ΑΔΕΣΠΟΤΟ ΣΤΙΦΑΔΟ
 Νοοτροπία, διατροφική συνήθεια ή διαστροφή; 
Οι Κινέζοι καταναλώνουν κρέας σκύλου εδώ και χιλιετίες, μάλιστα είναι ευρέως γνωστή η πεποίθηση ότι συμβάλει στη διατήρηση της καλής θερμοκρασίας του σώματος. Μάλιστα στα εστιατόρια το στιφάδο σκύλου είναι πιο ακριβό από το αντίστοιχο χοιρινό πιάτο. 
Η κατανάλωση κρέατος γάτας συνηθίζεται επίσης σε πολλές περιοχές, ωστόσο είναι λιγότερο δημοφιλής καθώς επικρατεί ο θρύλος ότι η γάτα θα επιστρέψει για να εκδικηθεί. Ωστόσο στη νότια επαρχία Guangdong δεν φοβούνται τους θρύλους. Μία από τις πιο γνωστές ρήσεις της περιοχής είναι ότι «εδώ τρώμε τα πάντα εκτός από την μητέρα και τον πατέρα μας». Χαρακτηριστικό είναι ότι το πλέον δημοφιλές πιάτο της Guangdong, το οποίο αποκαλείται «Τίγρης και Δράκος», είναι στιφάδο γάτας και φιδιού με διάφορα μπαχαρικά.
Παρά τις αντιδράσεις πολλών φιλοζωικών οργανώσεων, οι όποιες προσπάθειες των κυβερνήσεων για απαγόρευση της κατανάλωσης τέτοιων κρεάτων δεν έχουν ευοδωθεί έως τώρα.

Κι ενώ θα πίστευε κανείς ότι αυτά θα μπορούσαν να γίνονται μόνο στη μακρινή Κίνα, τα χθεσινά μαντάτα από το Αρκαλοχώρι Ηρακλείου μας αφήνουν άφωνους.

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

ΥΙΟΘΕΤΕΙΣΤΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Michael Jackson is still alive


Σχεδόν 2 χρόνια από το θάνατό του κι όμως η μόδα της "άσπρης κάλτσας" είναι αξεπέραστη. Αν πιστεύεις και στη μετενσάρκωση τότε σίγουρα η ψυχή του αείμνειστου βρίσκεται σ' ένα απ' αυτά τα 5 κουτάβια που βρέθηκαν σε μια κούτα έξω από κτηνιατρείο. Οι "Jacksons 5" είναι σχεδόν 2 μηνών και μετά τις πρώτες φροντίδες και τα εμβόλια θα' ναι έτοιμα για τα λατρέψουμε! Πληροφορίες και κρατήσεις στο 6942830897.


Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

ΔΙΠΟΔΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Μinoistas: Καθαρισμός του κόλπου δίπλα στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας:
"Κυριακή 23/1/2011 και ώρα 12 το μεσημέρι οι Minoistas ξεκινάμε τις δράσεις μας με το καθαρισμό του κόλπου δίπλα στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας..."

ΔΙΠΟΔΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ


FoodCycle: Τα σκουπίδια είναι νόστιμα


Η "κατάδυση κάδων" ή skipping –όπως το αποκαλούν οι Άγγλοι– λέγεται πως ξεκίνησε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '60 με το κίνημα του Freeganism, αλλά τον τελευταίο καιρό στην Αγγλία έχει πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις και έντονα πολιτικό χαρακτήρα, ενώ έχουν αρχίσει να ξεπηδούν εθελοντικά εγχειρήματα που αξιοποιούν οργανωμένα τα "σκουπίδια" των σουπερμάρκετ, όπως τοFoodCycle.
Το tvxs.gr μίλησε με τους Dan Iles και Kester Reid, απόφοιτους πολιτικών επιστημών, επαγγελματίες skippers και ιδρυτές του FoodCycle στο Bristol της νοτιοδυτικής Αγγλίας, που εξηγούν περί τίνος πρόκειται το skipping:
"Είναι πολύ απλό" λέει ο Kester, "βουτάς μέσα και παίρνεις ότι σου ανοίγει την όρεξη. Εμείς στο σπίτι που μένουμε 5 άτομα, τρεφόμαστε αποκλειστικά από τους κάδους. Γάλα, κρέας, ψάρι, λαχανικά, φρούτα, γιαούρτι, σοκολάτες, παγωτά, γλυκά, κυριολεκτικά τα πάντα. Κάνουμε οργανωμένες εφόδους με ποδήλατα κάθε μέρα. Τις προάλλες, βρήκαμε σε μια σακούλα 60 κονσέρβες ψιλοκομμένης τομάτας που δεν είχαν λήξει, απλά ήταν λίγο σκουριασμένες από κάτω!"
Στόχος είναι οι κάδοι στην "πίσω αυλή" των σουπερμάρκετ, όπου τα περισσότερα ευρήματα είναι συσκευασμένα, καθαρά και έχουν λήξει την ίδια μέρα. "Βέβαια", καταγγέλλει ο Kester, "ορισμένα σουπερμάρκετ κάνουν ό,τι μπορούν για να σταματήσουν τους skippers. Χωρίς λόγο, είναι απλά κομπλεξικοί. Υπάρχουν νομικοί λόγοι, αλλά τα σουπερμάρκετ υποχρεούνται μόνο να κλειδώνουν τους κάδους. Είναι μια πολύ απλή κλειδαριά και σε κάθε σπίτι υπάρχει από ένα τέτοιο κλειδί. Αυτοί όμως παίρνουν επιπλέον μέτρα μόνο και μόνο από αντίδραση στους skippers. Ας πούμε, κάποια σουπερμάρκετ, όπως τα "πράσινα" Co-op, όχι απλά δεν σου δημιουργούν πρόβλημα, αλλά έχουν την πολιτική να βγάζουν έξω τους κάδους τους και έτσι να αφήνουν τα απορρίμματα τους να κλαπούν.
Γενικότερα, υπερβολική νομοθέτηση πάνω στα είδη διατροφής υπάρχει για να προστατεύονται τα σουπερμάρκετ προληπτικά από μηνύσεις. Στην ουσία όμως, παράγουν ένα τρομακτικό πλεόνασμα απορριμμάτων που θα μπορούσε πολύ εύκολα να αξιοποιηθεί".
Ο Dan επικεντρώνεται στους σκοπούς του κινήματος: "Στην Αγγλία το skipping έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις τα τελευταία χρόνια, έχει πάρει μορφή υποκουλτούρας. Σε όλες τις μεγάλες πόλεις που έχουν πανεπιστήμια, υπάρχει μια κοινότητα από skippers –κυρίως νέους– που τριγυρνάνε και συλλέγουν φαγητό, είτε για προσωπική κατανάλωση, είτε για την κοινότητά τους.
Πολλές φορές βέβαια, το skipping χάνει την βιοποριστική ή την πολιτική πλευρά του και γίνεται μέρος ενός lifestyle. Βλέπεις δηλαδή πολλούς skippers μεσαίας τάξης, με κάπως εναλλακτικό λουκ, που το κάνουν για να ζουν φτηνά. Δεν το βρίσκω κακό, απλά νομίζω ότι η πολιτική διάσταση του πράγματος βρίσκεται στην οργανωμένη δράση που εκμεταλλεύεται τα απορρίμματα σε επίπεδο κοινότητας, όπως το FoodCycle".
"Δε συμφωνώ απόλυτα σε αυτό", τον διακόπτει ο Kester, "νομίζω ότι το skipping έχει από μόνο του μια έντονα πολιτική διάσταση και πως πολλοί το κάνουν από ιδεολογία. Είναι ένας συνδυασμός από τα δύο, αλλά βλέπεις πολύ συχνά αναρχικούς ή καταληψίες ή ό,τι άλλο στους κάδους. Η κουλτούρα του να μην αφήνεις ένα απολύτως υγιεινό γεύμα να πάει χαμένο μπορεί να αλλάξει πολλά σε κοινωνικό, οικολογικό αλλά και πολιτικό επίπεδο".
"Σε αυτή τη χώρα το φαγητό έχει αποκοπεί από τους ανθρώπους και τον τρόπο ζωής τους. Δεν έχεις καμία επαφή με τον παραγωγό και ούτε με το τι είναι στη πραγματικότητα το φαγητό", λέει ο Dan, "Εννοώ πως αγοράζεις συσκευασμένα, πρoμαγειρεμένα γεύματα με αυστηρή ημερομηνία λήξης και έτσι, από μικρός χάνεις την ικανότητα να κρίνεις από μόνος σου αν κάτι τρώγεται ή όχι. Οι άνθρωποι έχουν αναπτύξει σε τέτοιο βαθμό την αίσθηση της γεύσης και της όσφρησης ακριβώς για να μπορούν να ελέγχουν αν το φαγητό είναι δηλητηριασμένο ή ληγμένο".
FoodCycle
Τον περασμένο Φεβρουάριο, ο Dan και ο Kester ακούσανε για ένα εθελοντικό πρόγραμμα που ξεκίνησε ένας φοιτητής στο Λονδίνο και αποφάσισαν να ανοίξουν το πρώτο στέκι του FoodCycle εκτός της αγγλικής πρωτεύουσας. Σήμερα, το FoodCycle μαγειρεύει "σκουπίδια" σε 12 σημεία της Βρετανίας.
"Το FoodCycle βασίζεται σε μια απλή φόρμουλα: Υπάρχει ταυτόχρονα σπατάλη και έλλειψη φαγητού και οι εθελοντές έρχονται να καλύψουν αυτό το κενό", εξηγεί ο Kester. "Για κάποιο λόγο, στην Αγγλία υπάρχει διαφορά λίγων ημερών μεταξύ της ημερομηνίας λήξης πώλησης και της ημερομηνίας λήξης κατανάλωσης. Έτσι, ερχόμαστε σε συνεννόηση με τα σουπερμάρκετ, που μας δίνουν όσα τρόφιμα δεν μπορούν να πουλήσουν πια, αλλά δεν έχουν λήξει ακόμα: ψωμί, λαχανικά, τα πάντα εκτός από κρέας βασικά. Αυτό –σε αντίθεση με το skipping– είναι νόμιμο. Τα παίρνουμε το Σάββατο το βράδυ και τα μεταφέρουμε με ποδήλατα στο Easton, όπου τα μαγειρεύουμε κάθε Κυριακή".
Το Easton πρόκειται για μια φτωχή και διαβόητη περιοχή του Bristol. Είναι το "γκέτο" όπου έκανε τις πρώτες του "ταγκιές" ο σημαντικότερος κάλλιεχνης graffiti στον κόσμο, ο Banksy, και που ανθεί η περίφημη μουσική σκηνή του Bristol. "Το Easton είναι η πολιτισμική καρδιά της πόλης, που πολύ λίγοι φοιτητές καταφέρνουν να γνωρίσουν" λέει ο Kester.
"Αυτό που είναι ξεχωριστό στην περίπτωση του Bristol είναι το πολιτικό στοιχείο του όλου εγχειρήματος, που έχει να κάνει με τη δύναμη της κοινότητας, τη σύσφιξη των σχέσεων και την ευαισθητοποίηση των φοιτητών-εθελοντών για το θέμα", τονίζει ο Dan. "Πρώτον, πολλοί φοιτητές που είναι κολλημένοι στη φούσκα του πανεπιστημίου έχουν την ευκαιρία να κατέβουν στις φτωχογειτονιές του Easton και να αναμειχθούν με τον κόσμο εκεί που έχει μεγαλύτερη ποικιλομορφία. Αυτό νομίζω αλλάζει άμεσα τον τρόπο που πολλοί σκέφτονται και συμπεριφέρονται σε πολιτικό επίπεδο.
Δεύτερον, ο κόσμος συνειδητοποιεί ορισμένα πράγματα για τη διατροφική σπατάλη και κατ' επέκταση για τις συνολικότερες αιτίες του προβλήματος, και βρίσκει τρόπους για να δραστηριοποιηθεί άμεσα, όπως για παράδειγμα το skipping.
Τρίτον και νομίζω σημαντικότερο, είναι πως χτίζεις μια κοινότητα γύρω από το φαγητό. Η κοινότητα είναι κατά τη γνώμη μου η δυνατότερη βάση για ένα πολιτικό και κοινωνικό κίνημα, και το φαγητό είναι η δυνατότερη βάση για μια κοινότητα. Ένα μεγάλο τραπέζι με φαγητό είναι σίγουρα το καλύτερο μέρος για να συναντηθεί, να ανταλλάξει απόψεις και να συσπειρωθεί μια κοινότητα.
Στο Easton έχει ήδη δημιουργηθεί η δομή για κάτι τέτοιο και περιμένουμε να δούμε πως θα εξελιχθεί. Μαζεύονται πολύ διαφορετικοί άνθρωποι, για κάποιους είναι στέκι, έρχονται άστεγοι, έρχονται ναρκομανείς, έρχονται καταληψίες, έρχονται μετανάστες, έρχονται οικογένειες, έρχονται ηλικιωμένοι άνθρωποι που απλά νιώθουν μοναξιά. Το κλίμα είναι πολύ ευχάριστο. Είναι απλά ένας πολύ ωραίος τρόπος να περάσει κανείς την Κυριακή του".

(Ο Kester και ο Dan με ένα "σουφλέ σκουπιδιών")

πηγή: http://tvxs.gr

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

ΥΙΟΘΕΤΕΙΣΤΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

O Σίβα, o Ινδός θεός, είναι επίσης γνωστός ως Ναταράτζα, «ο Βασιλιάς του χορού» (στα σανσκριτικά «Nata» σημαίνει χορός και «raja» σημαίνει Κύριος / Βασιλιάς ). Αυτός ο πιο απαλός κι από μετάξι ενός έτους γατούλης είναι ο διαχρονικά λατρεμένος μας. Είναι ο βασιλιάς του σπιτιού κι ο πιο Κύριος γάτος όλων των εποχών. Περπατά σα να χορεύει γιατί, γεννήθηκε μ' ελαφρύ νευρολογικό πρόβλημα στα πίσω ποδαράκια του. Όμως, σε τίποτα δεν τον εμποδίζει να ζει σαν όλα τα γατάκια, να τρέχει ή να παίζει, να χουρχουρίζει ή να πηγαίνει στην άμμο του. Όπως ο θεός Σίβα λοιπόν, κατευθύνει κάθε άτομο να υπερνικήσει τον εφησυχασμό και να περάσει στη δράση, έτσι κι ο γατούλης μας είναι δραστήριος και σχεδόν τέλειος μέσα από την αμυδρή του ατέλεια.
Είναι ένας χρονιάρης γάτος αξιοθαύμαστου χαρακτήρα , δεν το βάζει κάτω, είναι η προσωποποίηση της ζωής και της δημιουργίας. Του αρέσει να εξερευνά, να κάνει βόλτες, να χαϊδεύεται. Είναι πολύ κοινωνικός με όλους, συνάμα ανεξάρτητος κι αυτάρκης, μαθημένος να ζει με άλλες γάτες και σκυλιά και θα ήταν πραγματικά ευτυχισμένος αν είχε ένα προστατευμένο κήπο να μπαινοβγαίνει. Είναι στειρωμένος κι εμβολιασμένος με βιβλιάριο υγείας και θα δοθεί εντός Αττικής κι αποκλειστικά για σπιτόγατος, με φόρμα υιοθεσίας από το σύλλογο «φίλοι ζώων Χαλανδρίου». Αναζητά τον δικό του άνθρωπο να μοιραστούν χάδια και αγάπη, καθώς μήνες τώρα δεν έχει ενδιαφερθεί κανένας για τον Σίβα κι ο μικρούλης μελαγχολεί στα αζήτητα.
 
Τηλέφωνα επικοινωνίας: 
Αθηνά 6977694754
Μαρία Μουρτζούκου 6984475900 / 2103633574

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

ΕΧΕΙΣ ΓΡΑΜΜΑ

Οι Τετράποδες Ιστορίες βγάζουν κάρτα 
στη χριστουγεννιάτικη  μιζέρια 
και εύχονται σε όλους καλές γιορτές, 
γεμάτες νόημα και ουσία.

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΣΦΥΡΙΞΕ ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ

ΑΝ τα μάτια σου ανοίγουν και η μέρα σου χωρίς καφεΐνη ξεκινά,
ΑΝ κατορθώνεις το γέλιο σου στα χείλη να κρατάς και να'σαι ευτυχισμένος με ό,τι έχεις παραβλέποντας πόνους και στεναχώριες,
ΑΝ αντέχεις να ζεις χωρίς να διαμαρτύρεσαι και δίχως να φορτώνεις τους γύρω σου με τις δικές σου σκοτούρες,
ΑΝ δεν έχεις πρόβλημα να τρως το ίδιο φαγητό κάθε μέρα και να είσαι ευγνώμων γι' αυτό,
ΑΝ μπορείς να καταφέρεις να μην κακιώνεις με τους δικούς σου όταν μέσα στην καθημερινότητα σε αγνοούν,
ΑΝ τη κριτική, τις προσβολές και τις βρισιές τις δέχεσαι χωρίς μνησικακία,
ΑΝ μπορείς κάθε στιγμή να δείχνεις τη χαρά σου, το κέφι σου και την εύθυμη διάθεσή σου χωρίς ψυχιατρική βοήθεια,
ΑΝ μπορείς ανέμελα να αράζεις και να χαλαρώνεις χωρίς να έχεις κατεβάσει δύο μπουκάλια,
ΑΝ μόλις ξαπλώσεις ήρεμα κοιμάσαι χωρίς να χαπακώνεσαι...

ΤΟΤΕ ΜΑΛΛΟΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΣΚΥΛΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ!

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

ΡΕ.ΚΛΑΜΑ

TREAT EQUAL

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

ΥΙΟΘΕΤΕΙΣΤΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Ο Emile Zola είχε πει κάποτε ότι το μεγαλύτερο καθήκον του ανθρώπου είναι να προστατεύει τα ζώα από την κακοποίηση. 
Αυτό έκανε και η Ελένη σώζοντας τη μικρή της φωτογραφίας από τους βασανιστές της. Με άλλα δύο κατοικίδια σπίτι της και τη σπιτονοικοκυρά της να τη στραβοκοιτάει είναι αδύνατο να τη κρατήσει για πολύ ακόμα, όσο κι αν το θέλει. Ο γιατρός  της είπε ότι είναι διασταύρωση λυκόσκυλου και ότι θα γίνει μεσαίου μεγέθους. Είναι δύο μηνών και βέβαια εμβολιάστηκε και αποπαρασιτώθηκε. Το πανέξυπνο αυτό τετράποδο είναι απαράμιλλης τσαχπινιάς, βρίσκεται στην Αθήνα αλλά έχει έτοιμες της βαλιτσούλες της για να ταξιδέψει σε όποια γωνιά της Ελλάδας βρεθεί μια ζεστή αγκαλιά. Επικοινωνία με την Ελένη στο 6980006125. 

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΣΦΥΡΙΞΕ ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ

Το 2009 πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα
2.433 ευθανασίες σκύλων
1.103 ευθανασίες γάτων
588 ευθανασίες αλόγων
οι ευθανασίες άλλων ζώων (αγελάδες, πρόβατα κλπ.) δεν καταγράφονται.
Πολλές από αυτές θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν λειτουργούσε και στη χώρα μας ένα οργανωμένο σύστημα μεταμοσχεύσεων για τα ζώα.
Πολλοί είναι  οι ιδιοκτήτες ζώων συντροφιάς που δεν θα είχαν αντίρρηση στη δωρεά των οργάνων του αγαπημένου τους φίλου, στην περίπτωση που κάποιο ατύχημα ή άλλο δυσάρεστο γεγονός θα διέκοπτε αυτήν την τρυφερή σχέση αλλά θα βοηθούσαν με αυτόν τον ευγενικό τρόπο στη διατήρηση μιας φιλίας μεταξύ ενός συνανθρώπου τους κι ενός άλλου ζώου.

Το ζήτημα δεν είναι τόσο ανώδυνο ή χωρίς σημασία. Πολλοί συνάνθρωποί μας και μεταξύ τους πολλά παιδιά έχουν ανάγκη από το ζώο τους. Εκτός από τους σκύλους-οδηγούς τυφλών, υπάρχει η θεραπευτική ιππασία, αλλά και η τόσο σημαντική σχέση ενός παιδιού με το σκυλάκι ή το γατάκι του. Το συναισθηματικό "δέσιμο" σε αυτές τις κατηγορίες συνανθρώπων μας με τα συγκεκριμένα ζώα τους είναι πολύ σημαντική γι' αυτούς. Δεν υπάρχει όμως στη χώρα μας κανένας οργανισμός ή άλλο, έστω και στοιχειώδες, σύστημα για τις μεταμοσχεύσεις στα ζώα.

Τι μπορούμε να κάνουμε;
Όλοι οι ιδιοκτήτες ζώων συντροφιάς, ή άλλων ζώων, ή όσοι ενδιαφέρονται και συμφωνούν με την ιδέα ας βοηθήσουν πρώτα απ' όλα στην ευαισθητοποίηση του κοινού. Σας παρακαλούμε λοιπόν να προωθήσετε σε όσους περισσότερους φίλους σας αυτό το μήνυμα.

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

ΥΙΟΘΕΤΕΙΣΤΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

7 οι ημέρες της εβδομάδας, 7 τα θαύματα του κόσμου, 7 οι αρετές, 7 οι σοφοί της αρχαιότητας, 7 τα χρώματα της ίριδας, 7 οι νότες και 7 τα νεογέννητα στη Σαντορίνη που αναζητούν ανάδοχους γονείς. Είναι αξιολάτρευτα ημίαιμα Ντόπερμαν και δε φοβούνται τα ταξίδια. Θα τα βρούμε όλα κατόπιν συνεννόησης στα 6979333128 και 6937815673. 

Η φωτογραφία τα λέει όλα. Πρέπει να γίνουν δικά μας!

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΣΦΥΡΙΞΕ ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ


Υπάρχουν τόσοι πολλοί τρόποι κακοποίησης των ζώων. Στην περίπτωση των καλλυντικών η κακοποίηση γίνεται εν αγνοία μας. Είναι χαρακτηριστικό ότι χρησιμοποιούνται 300.000 πειραματόζωα το χρόνο για το λεγόμενο animal testing. Κι όμως κάποιες εταιρίες έχουν καταλάβει πως μπορεί αυτό να λειτουργήσει αρνητικά στην εικόνα τους και, για εμπορικούς πάντα λόγους, έχουν σταματήσει τη συγκεκριμένη τακτική. Οφείλουμε να είματε υπεύθυνοι όχι μόνο με τα κατοικίδιά μας αλλά και ως καταναλωτές.


Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

ΡΕ.ΚΛΑΜΑ

NEVER EVER SAY NO TO PANDA... 


Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

ΔΙΠΟΔΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Όπως κάθε χρόνο στις 4 Οκτωβρίου, έτσι και φέτος γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων. Ειδικότερα για το Ηράκλειο δεν προβλέπεται να δούμε λιγότερα αδέσποτα στους δρόμους ή σκοτωμένα ζώα στις εθνικές, ωστόσο ο Δήμος Ηρακλείου θα το γιορτάσει δεόντως για ένα 3ήμερο από τις 2 έως τις 4 Οκτώβρη. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει τα εξής:


Σάββατο 2 Οκτωβρίου 
8:00-15:00 στην Λότζια: Παζάρι για τα Ζώα. Animation για τα μικρά παιδιά και χορευτικές επιδείξεις.
Κυριακή 3 Οκτωβρίου
10:30-23:30 στο πάρκο Γεωργιάδη: Εκπαιδευτικά δρώμενα από τους εθελοντές της ζωόφιλης δράσης. Έκθεση πολλών κουταβιών προς υιοθεσία και χορευτικές επιδείξεις.
19:00 στο πάρκο Γεωργιάδη: Ζωντανή συναυλία έντεχνης Κρητικής μουσικής με τη  ευγενική συμμετοχή των Ross Daly, Κέλλυ Θωμά, Ζαχαριουδάκης Δημήτρης, Κωστής Αβυσσινός κ.ά.
Δευτέρα 4 Οκτωβρίου  «ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ» 
9.00-11.00 και 12.00-14.00 στον Θεατρικό Σταθμό Ηρακλείου: Προβολή της ταινίας του Ζαν Ζακ Ανώ «Η αρκούδα» (δωρεάν είσοδος για τους μαθητές Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης όλων των σχολείων της πόλης).
18:00 στον θεατρικό σταθμό Ηρακλείου: Eνημερωτική ημερίδα με θέμα «Αδέσποτα ζώα: Αντιμετώπιση του προβλήματος και ο Ν.3170/2003». Θα ακολουθήσει παρουσίαση βιβλίου του  Μαρκ Μπρίκλιν «Τα ζώα γράφουν στο Θεό» και αφιέρωμα σε ποίηση που αφορά στα ζώα.

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΣΦΥΡΙΞΕ ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ

Οι τετράποδες ιστορίες ακούνε φανατικά Ραδιοφόνισσα. Εσείς;

ΥΙΟΘΕΤΕΙΣΤΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Βρέθηκε κάτασπρο κουκλί, ημίαιμο θηλυκό, μόλις 3,5 μηνών, το ένα μάτι μπλε, το άλλο καστανό, υπάκουο και δε λερώνει και το σπίτι! Για να το αποκτήσεις τηλεφώνησε γρήγορα στο 6932 568396.